Niemand kent mij echt, alleen ikzelf.

Vandaag deel ik met jullie een gedicht waarin een gescheiden moeder met 3 kinderen haar gevoelens deelt. Samantha en de vader van hun kinderen zijn 6 jaar geleden uit elkaar gegaan. Zij hebben 3 kinderen van 7, 10 en 12 jaar. De jongste van 7 jaar kan door klassieke autisme en verstandelijke beperking niet meer thuis wonen, hij heeft 24 uur zorg nodig. Samantha mist haar jongste enorm en dat doet pijn, ze ziet hem twee keer per maand op een zaterdag.

Samantha verteld dat ze weinig echte vriendinnen heeft en dus ook een netwerk mist waar ze op kan terugvallen. De vader van de kinderen is  nauwelijks aanwezig en Samantha voelt zich eenzaam. Ze kan het gevoel en haar verdriet niet delen.

In het gedicht uit zij haar gevoelens over het onbegrip van haar omgeving, ze voelt zich niet begrepen en serieus genomen. Ze hoopt, door dit te delen, anderen die zich hierin herkennen te kunnen helpen.

Niemand kent mij echt
alleen ikzelf maar eigenlijk ook niet
ik vind mij zelf terug steeds een beetje meer

Het was een ware strijd en nog steeds
elke keer val ik en sta ik weer op

Ik heb al zoveel overwonnen alleen
alleen doe ik dit alles en dat is best eenzaam want niemand begrijpt wat ik voel niemand begrijpt waar ik door heen moet alleen mijn echte vriendinnen die weten het

Buitenstaanders hebben altijd commentaar en soms doet dat pijn want ze weten niet dat ik er altijd alleen voor heb gestaan

Niemand kent mij echt
alleen ikzelf maar eigenlijk ook niet
ik vind mij zelf terug steeds een beetje meer

Geschreven door: Samantha Wasia