“Doe mij maar een paracetamolletje”

Gisteren werd ik gebeld door Mirjam, ze zit er helemaal doorheen, ze heeft zoveel stress van de scheiding. Mirjam blijft maar praten en het verhaal wordt steeds ellendiger. Ze is bang dat de scheiding opschaalt naar een vechtscheiding met alle gevolgen voor haar en de kinderen van dien. Ze wil hulp en het liefst zo snel mogelijk, zo gaat het niet langer.

Natuurlijk kan ik haar helpen en daar ga ik samen met haar ook alles aan doen. Nadat voor mij helder is wat ze nodig heeft, maak ik een coachprogramma op maat en vertel ik haar wat dat haar allemaal kan gaan opleveren… Vooral bij het woordje rust hoor ik een enorme zucht van verlichting.

Ze vraagt wat het kost en ik noem mijn prijs (waarde) voor een persoonlijk coachprogramma van 5 maanden waarin we samen aan de slag gaan, een mega resultaat zullen gaan boeken, daardoor gaan voorkomen dat ze in een vechtscheiding belandt en de kinderen geen blijvende schade zullen overhouden aan deze scheiding.

Mirjam wil erover nadenken. Dat mag altijd. Ik vraag haar waar ze over wil nadenken? En dan vraagt Mirjam of ze misschien ook met één coachsessie al geholpen is?!

Natuurlijk wil een klant nadenken, logisch en zeer menselijk. Ook snap ik dat het spannend is om echt aan de slag te gaan, om verantwoordelijkheid te gaan nemen voor eigen aandeel en de angst voor verandering. Ik snap alles… maar bovenstaande situatie van Mirjam in één coachsessie oplossen? Dat is voor mij hetzelfde als aan een arts vragen bij een acute blindedarmontsteking; “Kunnen we dit met een paracetamolletje oplossen, dokter?”

Dus mijn antwoord op haar vraag was: “Nee, maar we kunnen wel gewoon starten met een eerste coachsessie.” Ik heb er namelijk vertrouwen in dat ze na onze eerste afspraak zal inzien dat ze iets meer handvatten en kennis nodig heeft om haar leven weer zo gelukkig mogelijk te kunnen voortleven. Vrij te zijn van stress en weer een leuke ouder te kunnen zijn voor haar dochters.